OMB (Oh my budha)

Onderweg naar de grens bezoek ik de 'white temple' in Chiang Rai. Het is een zonnige dag en het wit en zilver glinstert in de zon. De volgende stop is de grensovergang met Laos. Omdat mijn reisgenoot en ik niet dezelfde bus konden nemen, wachten we op elkaar bij de grens. Dit gaat allemaal gelukkig goed.

Vanaf de grensplaats Huay Xai neem ik de slow boat richting Luang Prabang. Dit duurt 2 dagen en de eerste nacht overnacht ik bij locals in Ban Pak Ngouy.
In het dorpje ga ik naar de school, waar ik met de kinderen speel en een poging tot voorlezen doe uit het Jip en Janneke boek dat ik van Liesbeth heb gekregen. De kinderen spreken geen woord Engels, maar vinden de plaatjes erg interessant.
's Avonds wordt er een Basi ceremonie gehouden. Een groot deel van het dorp is uitgelopen voor de ceremonie.
De mensen geloven dat je tijdens het reizen op elke plek een stukje (spirit) van jezelf achterlaat. Tijdens de ceremonie komen alle spirits weer bij elkaar, zodat je als een 'heel persoon' weer verder kunt reizen. Het is een indrukwekkend geheel.
We zitten in een cirkel om een grote offerschaal met bloemen en voedsel heen. Iedereen heeft een eigen offerschaaltje en we moeten ons voedsel uitdelen en 1 item zelf opeten. Er wordt van alles gezegd in het Lao en daar versta ik natuurlijk geen woord van. Ik krijg even een flashback naar Tiracancha... ;) Dan is het tijd om ons om te draaien. We zitten met onze rug naar de offerschalen en de locals schuifelen op hun knieen langs ons en knopen al mompelend witte touwtjes om onze polsen. Dit symboliseert een deel van hun spirit.
We moeten de touwtjes minimal 3 dagen omhouden en daarna achterlaten in een tempel of hoog in een boom. Zie je mij in een boom klimmen? Nee, inderdaad ik ook niet. Ik laat de touwjes dan ook ook achter in de tempel op een berg (is het toch op een hoge plek) in Luang Prabang, mount Phou Si. Ja, inderdaad je spreekt het uit als poesie, daar zijn veel grapjes over gemaakt...
Tijdens de ceremonie wordt er veel Lao lao gedronken, whiskey dat de locals zelf brouwen. Weigeren is geen optie...dus je kan je wel voorstellen dat het al snel een gezellige boel wordt. Omdat samen delen een onderdeel van de ceremonie is, delen wij het drinken dat we hebben meegenomen, om onze dankbaarheid te tonen. Al met al een heel bijzonder geheel.
Tijd om te gaan slapen! We slapen met de groep op de grond. Omdat ik de enige vrouw in de groep ben, moet ik eigenlijk in een ander huis slapen, maar na druk overleg wordt er besloten dat ik ook wel aan de andere kant van de kamer kan slapen. Ik vind het allemaal prima.
De tweede dag op de boot bezoek ik een dorpje waar highland mensen wonen. Een ander volk en een andere stijl van huizen bouwen. Heel bijzonder om te zien.
Op de boot spelen we veel kaartspelletjes en de tijd vliegt voorbij.

Aangekomen in Luang Prabang bezoek ik de Kuang Si waterfall en de bear rescue centre. Het water bij de watervallen is prachtig turquoise! Het is aardig warm dus een duik in dit heerlijke water is geen straf. De bonus is de gratis fish spa...wel 20 visjes komen aan mijn voeten knabbelen.
Als ik een stukje ga wandelen bij de waterval zie ik ineens Kristen lopen, het meisje dat ik in Nieuw-Zeeland heb ontmoet en mijn vergeten bikini in Australie aan mij heeft terug gegeven (misschien herinner je haar nog uit een eerder verhaal). Hoe toevallig...
In Luang Prabang bezoek ik verder het Royal Palace museum, de Wat Xieng Thong tempel en zie de zonsondergang vanaf mount Phou Si. De zonsondergang is een prachtig gezicht. De zon verdwijnt tussen twee bergtoppen en de lucht kleurt prachtig in verschillende kleuren oranje/rood/paars.

Een van de hoogtepunten tijdens mijn verblijf in Luang Prabang, is 'the rice experience'. Ik ga naar een rijstplantage en ervaar hoe rijst verbouwd wordt. Ik zie het niet alleen, ik mag elke stap zelf doen. Het zijn er 14 in totaal, eigenlijk 13 vertelt de gids, maar 13 is een ongeluksgetal, dus stap 14 is het opeten van de rijst haha.
Ik zal jullie niet vermoeien met alle 14 stappen. De leukste stap was het omploegen van het land en dat gaat niet met een machine, maar met een waterbuffel (zie foto). Ik heb zelf achter de ploeg en de waterbuffel aan gehobbeld door de modder. Wat een ervaring!
Ik kan wel zeggen dat ik repect heb voor de boeren die rijst verbouwen, want is me een werk! Zoals de gids zou zeggen: 'Oh my budha!' Voor mij zal rijst eten nooit meer hetzelfde zijn.
Next stop Vang Vieng.