Castaway

Na een lange rit in de nachtbus (lees: 10 uur) gaat mijn grote 'expeditie robinson avontuur' beginnen. Ik ga namelijk de Castaway tour doen vanuit Agnes water. Drie dagen op een onbewoond eiland met 15 onbekenden. Ik heb genoeg eten ingeslagen voor 3 dagen en word met een vliegtuigje gedropt op het strand.

De vlucht is alleen al prachtig. Samen met de piloot en 2 anderen vliegen we in zo'n 15 minuten naar Eurimbula national park. Onderweg haalt de piloot wat stunts uit. Het is lachen, gieren, brullen als hij het vliegtuigje zo snel laat zakken dat alle bagage door het vliegtuigje gaat en vervolgens het stuur omgooit van de ene naar de andere kant. Ik zit voorin, heb een prachtig uitzicht en kan communiceren met de piloot.
We landen op het strand en dat is alleen al geweldig. Ik maak kennis met de andere mensen en blijk er al 4 te kennen uit vorige hostels.
Als het wat 'koeler' is ga ik hardlopen op het strand. Ik ren naar de andere kant van het strand en ben helemaal alleen, een heerlijk gevoel.

De stew wordt door een paar mensen klaargemaakt, maar veel te laat op het vuur gezet, waardoor het een eeuwigheid duurt voordat we kunnen eten. Het is vervolgens ook nog eens niet te eten... Gelukkig heeft Tom 's middags een grote vis gevangen en kunnen we deze als voorafje opeten.
Het kampvuur wordt aangemaakt en sterren kijken is ook een fijne hobby hier. Ik ga niet al te laat slapen, want ik wil de volgende dag vroeg opstaan.

Dat lukt en ik maak mijn ontbijt klaar in de 'keuken' om dit vervolgens op het strand op te eten. Ik ben helemaal alleen in het kamp, want de rest slaapt nog. Het geeft een heel bijzonder gevoel en even heb ik het idee dat ik helmaal alleen ben. Nou ja helemaal alleen ben ik niet, de grote leguaan sjokt ook door de keuken. Sofie komt er ook aan en ik help haar om het vuur aan te krijgen.

Samen met haar en Phill lopen we naar de vuurtoren. De wandeling naar de vuurtoren is niet heel lang, maar door de warmte voelt het wel als een beproeving. Dit is de enige vuurtoren in Australie die je kan bezoeken, zo vertelt de vuurtorenwachter. Na de geschiedenis gehoord te hebben en de toren te hebben beklommen, zit er niet veel water meer in onze flessen. Jammer, want we willen graag doorlopen naar Jenny Lind. Dit ligt aan de andere kant van het eiland, waar schildpadden en haaien te zien zouden zijn.
De vrouw van de vuurtorenwachter vindt dat we niet goed voorbereid zijn op de toch door de 'camp supervisor'. We hadden minstens 2 liter water mee moeten nemen, vertelt ze ons. Zelf zijn deze mensen afhankelijk van regenwater en het heeft al 12 maanden niet geregend, vertelt ze. Toch vult ze onze flessen, zodat we niet helemaal terug hoeven te lopen naar het kamp. Heel lief! We bedank haar en haar man en beginnen aan het tweede deel van de tocht.

Er doemt een prachtig uitzicht voor ons op over rotsen, strand en natuur. Ik loop met Phill een heel eind over rotsen en privestrandjes. Onderweg zien we een heleboel schildpadden in zee, helaas zijn er geen haaien te bekennen. Het is onbeschrijfelijk mooi!
Als we Sofie weer tegenkomen willen we even afkoelen in het water en wat eten. Ik zie pootafdrukken van een 'hond' in het zand. Dat zal van een dingo zijn...misschien is het niet zo'n goed idee om hier te gaan eten...

De weg terug is zwaar, het water is zo goed als op en ze zon is straffend heet. Er wordt niet veel meer met elkaar gekletst. Terug bij het kamp tik ik eerst een liter water weg.
De rest van de middag dobber ik in zee en speel met de golven in een tractorband, speel volleybal en een soort van rugby met een paar jongens.
De hoogste tijd om het avondeten klaar te gaan maken. Met de 3 andere meiden (er zijn 11 jongens) maken we de stew.

Paul haalt een grap uit door een slang te 'vangen' en deze vervolgens aan de groep te showen (lees: in de groep te gooien). Er is even een hoop gegil. Ik schrik me ook een ongeluk en spring van mijn plek.

John en Tomtom (zo noem ik de 3 jongens die ik al eerder heb ontmoet) gaan op bush turkey jacht. Met houtskool op hun gezicht en planten om hun lichaam gewikkeld gaan ze jagen. Het lukt ze ook nog bijna om de bush turkey te vangen!

Als het helemaal donker is ga ik met een groepje sterren kijken. Ik zie 3 vallende sterren! Ook denken we mars gevonden te hebben. Ik ben verschrikkelijk moe en het voelt alsof het al heel laat is. In mijn tent zie ik dat het nog maar 21.00 uur is, haha.

Na een lange nacht op de harde grond en veel geluiden om mij heen, sta ik weer vroeg op. Het enige dat ik hoor tijdens mijn ontbijt op het strand, zijn de zee en krekels, verder helemaal niets. Heerlijk!
De zon begint al aardig fel te schijnen terwijl het nog maar 8 uur is. Ik verplaats naar de hangmat in de schaduw, waar ik mijn verhaal afschrijf.